Afgelopen jaar heb ik besloten om nog maar zelden mijn mening te geven.
Niet dat ik er geen heb…. Wie mij goed kent weet dat ik, werkelijk óveral, een mening over vorm. Maar wie mij beter kent, weet ook hoe flexibel die standpunten van mij zijn. Omdat ik me terdege bewust ben van het feit dat mijn mening slechts van mij is, en die van een ander aan de ander toebehoort. En dat maakt, na gesprekken en geluister, dat ik nog wel eens een potje nuance opentrek.
Op internet is die nuance nagenoeg volledig verdwenen. En áls nuance al genoemd wordt, is een grote schare menigverkondigers maar al te rap met het in de grond stampen van wat er feitelijk gezegd wordt. Bovendien zijn veel mensen die zichzelf zo genuanceerd noemen, dikwijls ook niet in staat om hun eigengenoemde genuanceerde mening iets breder te trekken, waardoor de discussie onder de stelling nog altijd wegvliegt in de polarisatie van de reagerende meute en de auteur zelf.
En daar werd ik de afgelopen jaren zo moe van
Het vereist zo nu en dan wel even wat zelfbeheersing om mijn mening niet meer overal te verkondigen. Maar ik ben dat azijnpissen zo zat…. Van mijzelf, en ook van anderen.
De ene mening wordt met granieten stellingen van onmetelijke hoogte omgeven, terwijl de andere een verband legt dat helemaal niet bestaat en het geheel zo gruwelijk uit de bocht schiet. En dan zijn er talloze mensen, die vanuit hun eigen angsten, ervaringen en achtergrond heel fel zijn op wat weer anderen verkondigen.
En dat reageert dan allemaal maar grenzeloos op elkaar.
Soms is het gewoon keihard verbaal oorlogvoeren, op die sociale platforms
Dat we naar het ene land humanitaire hulp sturen vanwege een vreselijke aardbeving, terwijl we aan een ander land even verderop niets dan kanonnen leveren om mensen en cultuur kapot te schieten, dat onderstreept de krankzinnigheid van onze tijd voor mij.