Wie is die Gans?
Ik noem mij Marije De Gans. Dit is mijn pseudoniem. Privé leef ik als Marije Sijbolts-Withaar.
Ik ben in Drenthe geboren in een bruisend gezin waar het accent lag op muziek, kunst, literatuur en buitenleven. Eind jaren ’70 verhuisden wij naar het platteland van Groningen. Ons gezin was een bruisend gebeuren. Mijn jeugd was vol buitenfeesten, die, meestal buiten in onze landelijke tuin, duurden tot de zon opkwam. Ik herinner mij een koor dat repeteerde in de huiskamer terwijl ik in bed lag en talloze dieren, waarvan ik zelfs de kippen mee naar bed nam omdat ik ze zo lief vond.
Mijn moeder was een bevlogen docent Nederlands en kerkorganiste. Mijn uiterst introverte, muzikale, hoogbegaafde vader vond na vele omzwervingen in de administratie en muziek zijn weg als creatieve pianotechnicus.
Tegelijk reisden mijn ouders ieder moment dat het maar kon naar Frankrijk. Dit werd mijn tweede thuis. De taal spreek ik vloeiend en ik ben uiteindelijk Frans gaan studeren. Mijn interesse in talen maakte dat ik ook Engels en Duits vloeiend leerde schrijven en spreken.
Na enkele omzwervingen in het onderwijs ben ik in een internationale functie in het Brabantse bedrijfsleven beland, waar de nood aan iemand die op hoog niveau in meerdere talen kon werken hoog was. Ook was ik kaderlid van de vakbond. Ik hield van mijn werk en mijn collega’s. Toch ging het met mij persoonlijk niet zo goed. Vanwege gezondheidsproblemen moest ik dan ook na 20 jaar helaas mijn werk neerleggen.
Een tijd van terug naar mijzelf keren brak aan. En er viel een hoop te leren en te ontdekken.
Ik voelde mij dikwijls onbegrepen en ongezien in het leven. Drukke dagen met veel mensen en deadlines putten mij dikwijls uit. Uit onderzoek bleek dat ik hoogbegaafd ben en ook extreem hoogsensitief. Het verklaarde veel van mijn problemen en ook hoezeer ik mijzelf altijd onbegrepen en ongezien heb gevoeld. In de wereld is niet altijd plaats voor mensen die gevoelig zijn, razendsnel denken en direct verbanden tussen zaken leggen. Mensen die anderen snel doorzien en die wars zijn van onzinnige regels en maatschappelijke patronen ‘omdat het historisch zo is gegroeid’.
Ik moest echt leren wanneer te zwijgen en hoe mijn visie met diplomatie te communiceren. Iets waarmee ik, in mijn ongeduld en onbegrip naar de wereld, altijd wel mee zal blijven worstelen.
In deze moeilijke periode van mijzelf opnieuw uitvinden en mij schikken in een nieuwe, in eerste instantie onvrijwillig gekozen rol in de maatschappij, begon ik met bloggen. Ik koos voor het pseudoniem ‘De Gans’, omdat ganzen trouw en waakzaam zijn. Dat past bij mij en hoe ik in het leven sta.
Ik groeide in het fotograferen en gaandeweg nam de fotografie het over van de teksten. Mijn man en ik besloten intussen terug te verhuizen naar Groningen en zo streken wij neer op het platteland in een klein boerderijtje.
In het noorden nam mijn fotografie een vlucht. Nadat ik in 2020 gevraagd werd voor een solo-expositie in Veenhuizen, kreeg ik steeds meer naamsbekendheid. De uitnodigingen om te exposeren, te schrijven en zelfs lezingen te geven worden steeds talrijker.
Ik vind het lastig om mij ‘fotograaf’ of ‘kunstenaar’ te noemen. Er zijn zo veel creatieve mensen die mooie dingen maken. Ik zie mijzelf meer als een toeschouwer van het leven waarin ik de kronkels van de huidige tijdgeest vastleg. Mijn gezondheid werkt dikwijls niet mee, waardoor ik niet blij word van drukte, veel sociale interactie en een strakke planning. Maar als oplettend getuige geniet ik des te meer. In de natuur, in de stad, tijdens bijeenkomsten. Ik kijk, voel, en leg vast.
Het liefst laat ik mij inspireren door straatbeelden, oude kerken en de natuur. Mijn blik deel ik graag met jullie.
Eenvoudige beschouwingen van het leven. In beelden, soms ook met woorden erbij. Zachte gedachten. Betekenisvolle beelden. Ik hoop dat ze jullie bevallen.
Lieve groet, Marije De Gans