Over mij
Ik noem mij Marije De Gans. Dit is mijn pseudoniem. Privé leef ik als Marije Sijbolts-Withaar.
Ik ben in Drenthe geboren in een bruisend gezin waar het accent lag op muziek, kunst, literatuur en buitenleven. Eind jaren ’70 verhuisden wij naar het platteland van Groningen. Ons gezin was een bruisend gebeuren. Mijn jeugd was vol buitenfeesten in onze landelijke tuin die duurden tot de zon opkwam. Een koor dat repeteerde in de huiskamer als ik al in bed lag en veel dieren, waarvan ik zelfs de kippen mee naar bed nam omdat ik ze zo lief vond.
Mijn moeder was een bevlogen docent Nederlands en kerkorganiste en mijn uiterst introverte, muzikale, hoogbegaafde vader vond na vele omzwervingen in de administratie zijn weg als creatieve pianotechnicus. Ik lijk op hem.
Tegelijk reisden mijn ouders ieder moment dat het maar kon naar Frankrijk. Dit werd mijn tweede thuis. De taal spreek ik vloeiend en ik ben uiteindelijk Frans gaan studeren.
Na enkele omzwervingen in het onderwijs ben ik in een internationale functie in het Brabantse bedrijfsleven beland, waar de nood aan iemand die op hoog niveau in meerdere talen kon werken hoog was. Ik had veel plezier in mijn werk, dat ik gaandeweg uitbreidde met coaching en optimalisatie van werkprocessen. Ook was ik kaderlid van de vakbond. Vanwege gezondheidsproblemen moest ik na 20 jaar helaas al dit mooie werk neerleggen.
Een tijd van terug naar mijzelf keren brak aan. En er viel een hoop te leren en te ontdekken.
Uit onderzoek bleek dat ik hoogbegaafd ben en ook extreem hoogsensitief. Het verklaarde veel van mijn problemen en ook hoezeer ik mijzelf altijd onbegrepen en ongezien heb gevoeld. In de wereld is niet altijd plaats voor mensen die gevoelig zijn, razendsnel denken en direct verbanden tussen zaken leggen. Mensen die anderen snel doorzien en die wars zijn van onzinnige regels en maatschappelijke patronen ‘omdat het historisch zo is gegroeid’.
Ik moest echt leren wanneer te zwijgen en hoe mijn visie met meer diplomatie te communiceren. Iets waarmee ik, in mijn ongeduld en onbegrip naar de wereld, altijd wel mee zal blijven worstelen.
In deze moeilijke periode van mijzelf opnieuw uitvinden en mij schikken in een nieuwe, in eerste instantie onvrijwillig gekozen rol in de maatschappij, begon ik met bloggen. Mijn teksten voorzag ik van eigengemaakte foto’s. Gedreven en perfectionistisch als ik ben, volgde ik enkele cursussen en workshops om mijn fotografie te verbeteren. Mijn man en ik besloten intussen om terug te gaan naar Groningen en daar op het platteland in een boerderijtje te gaan wonen.
Toen ik in 2020 gevraagd werd voor een solo-expositie in Veenhuizen, bleek dat ik in het noorden daadwerkelijk ben thuisgekomen. Sindsdien krijg ik steeds meer naamsbekendheid en uitnodigingen om te exposeren, te schrijven en zelfs lezingen te geven.
Ik vind het lastig om mij ‘fotograaf’ of ‘kunstenaar’ te noemen. Er zijn zo veel creatieve mensen die mooie dingen maken. Ik zie mijzelf meer als een toeschouwer van het leven waarin ik de kronkels van de huidige tijdgeest vastleg. Mijn gezondheid werkt dikwijls niet mee, waardoor ik niet blij word van drukte, veel sociale interactie en een strakke planning. Maar als oplettend getuige geniet ik des te meer. In de natuur, in de stad, tijdens bijeenkomsten. Ik kijk, voel, en leg vast.
Het liefst laat ik mij inspireren door straatbeelden, oude kerken en de natuur. Mijn blik deel ik graag met jullie.
Eenvoudige beschouwingen van het leven. In beelden, soms ook met woorden erbij. Zachte gedachten. Betekenisvolle beelden. Ik hoop dat ze jullie bevallen.
Lieve groet, Marije De Gans