Marije De Gans Photography
Verwondering
Laten we ons verwonderen in het leven, in plaats van overal een meetlat langs te willen leggen.
De afgelopen jaren
De afgelopen jaren zijn ons, als maatschappij, niet in de koude kleren gaan zitten. We rolden van de ene verbazingwekkende crisis in de andere en er lijkt geen einde aan te komen.
Met al onze wetenschappelijke inzichten en ons onwrikbare vertrouwen in instituten die de absolute waarheid in pacht zouden moeten hebben, waren we, geloof ik, bijna in het stadium beland waarin we ons onsterfelijk waanden. Boven het leven staand. De mensheid als absolute machthebber en probleemoplosser in het universum.
In onze digitale wereld debatteren en concluderen we er lustig op los, terwijl ik steeds meer het gevoel krijg dat we daarin de context van veel zaken missen. Maar dat belet ons niet om lekker door te discussieren en onze mening soms wel wat heel scheef te beargumenteren. Zolang we het gelijk maar bij ons gevoel kunnen vinden is het allemaal oké.
Maar voor mij klopt het niet meer
Hoe kunnen we, bijvoorbeeld, talloze milieumaatregelen treffen, terwijl we steeds meer kanonnen sturen naar een oorlogsfront slechts even verderop? Dit vindt bijna niemand vreemd. Maar ik vind dat héél vreemd. Staan we er wel eens bij stil hoe milieubelastend zo’n oorlog eigenlijk is?
Daar verwonder ik mij over.
Waar ik mij ook over verwonder is dat Zwarte Piet niet meer mag mogen, en dat zodoende een zwartgetinte mens ergens in den lande afgelopen maand geen Piet meer mocht zijn. Vanwege zijn kleur. Want we mogen niet discrimineren.
Zien we niet dat we in een krankzinnige paradox zijn beland waar we nooit meer uit gaan komen, tenzij we onze nuchtere, voelende menselijkheid weer terug in de samenleving gaan brengen?
Ik denk dat het tijd is dat we stoppen met al dat redeneren, concluderen en pareren
Laten we ons weer verwonderen over het wonder dat ons leven eigenlijk Ăs. Zonder daarbij meteen de zon, de maan, de hemel en de sterren uit de wetenschappelijke doeken te gaan wikkelen en alles te labelen om het onbevattelijke tĂłch maar te bevatten.
Omdat onstoffelijk gemijmer onder dat sterrig getwinkel eigenlijk best wel lekker is. Want….wat zĂt daar eigenlijk, in die onmetelijke verte?
En dan komen we weer bij de basis van wat verwonderen en van daaruit onderzoeken, eigenlijk echt is.
Een onbevangen nieuwsgierigheid die ik, heel eerlijk, in onze huidige samenleving best wel mis.
Wetenschap?
De wetenschap, zoals ik die steeds meer zie worden, lijkt tegenwoordig vooral te bestaan uit statistieken en stellige conclusies, die niet langer voor discussie vatbaar zijn. En eigen mening? Prima, zolang die maar precies hetzelfde is.
Terwijl, in mijn ogen, juist de basis van onze wetenschap, onze oernieuwsgierigheid, gevolgd met onderzoeken naar wat is of niet is, of het ontdekken dat iets ineens heel anders blijkt, totaal verdwenen is.
Ik hoop dat de komende jaren weer meer momenten komen van verwondering, van het ons afvragen of iets is zoals het is, of misschien toch heel anders kan zijn. Van verwondering, nieuwsgierigheid en open staan voor de visie van een ander. Van praten mét elkaar, in plaats van náár elkaar.
Waarin we samen zoeken naar de beste weg.
Lieve mensen, ik wens jullie een goed en wijs 2023 toe.
Lieve groet, van De Gans
