Wie is die Gans?
Ik noem mij Marije De Gans. Dit is mijn pseudoniem. Privé kent men mij als Marije Sijbolts-Withaar.
Ik ben in Drenthe geboren in een bruisend gezin, waar het accent lag op muziek, kunst, literatuur en buitenleven. Eind jaren ’70 verhuisden wij naar het platteland van Groningen. Er gebeurde altijd van alles bij ons thuis. Ik herinner mij een koor dat repeteerde in de huiskamer terwijl ik in bed lag, of mijn moeder, die jaarlijks grote tuinfeesten organiseerde die duurden totdat de zon opkwam. In en rond ons huis leefden talloze dieren, waarvan ik zelfs de kippen mee naar bed nam omdat ik ze zo lief vond.
Mijn moeder was een bevlogen docente Nederlands en dito kerkorganiste. Mijn zachte, uiterst muzikale, hoogbegaafde vader vond na diverse banen bij de overheid zijn passie als creatieve pianotechnicus.
Tegelijk reisden mijn ouders op ieder moment dat het mogelijk was naar Frankrijk. Frankrijk werd mijn tweede thuis. De taal spreek ik vloeiend. Uiteindelijk ben ik Frans gaan studeren, waarna ik mij in diverse andere talen heb verdiept. Taal is nog altijd mijn passie.
Na enkele omzwervingen in het onderwijs en daarbuiten, kreeg ik een internationale functie bij een wetenschappelijke organisatie van een technisch bedrijf, waar de nood aan iemand die op hoog niveau in meerdere talen kon werken hoog was. Vanwege mijn regelmatige kritiek op bepaalde situaties in het bedrijfsleven en de politiek, werd ik al snel gevraagd als kaderlid van de vakbond. Ik hield van mijn baan, mijn activiteiten en mijn collega’s. Toch ging het met mij persoonlijk niet zo goed. Vanwege gezondheidsproblemen moest ik helaas na 20 jaar mijn werk neerleggen.
Een tijd van terug naar mijzelf keren brak aan. En er viel een hoop te leren en te ontdekken.
Ik voelde mij vaak onbegrepen en ongezien in het leven. Drukke dagen met deadlines en veel mensen vond ik uitputtend. Onderzoeken wezen uit dat ik hoogbegaafd en hoogsensitief ben. Dit verklaarde uiteindelijk veel van mijn worstelingen in het leven. In de mensenwereld is niet altijd plaats voor mensen die gevoelig zijn, razendsnel denken en direct verbanden tussen zaken leggen die voor de meesten onopgemerkt blijven. Of die voor bepaalde personen liever onopgemerkt moeten blijven …
Ik moest echt leren wanneer te zwijgen en hoe mijn visie met diplomatie te communiceren. Iets waar ik, in mijn ongeduld en onbegrip naar de wereld, altijd wel mee zal blijven worstelen.
In deze moeilijke periode van mijzelf opnieuw uitvinden en mij schikken in een nieuwe, in eerste instantie onvrijwillig aangewezen, rol in de maatschappij, begon ik met bloggen. Ik koos voor het pseudoniem ‘De Gans’, omdat ganzen trouw en waakzaam zijn. Dat past bij mij en hoe ik in het leven sta.
Ik groeide in het fotograferen en gaandeweg nam de fotografie het over van de teksten. Mijn man en ik besloten intussen terug te verhuizen naar Groningen en zo streken wij met onze zoon neer op het platteland in een klein boerderijtje.
In het noorden nam mijn fotografie een vlucht. Nadat ik in 2020 gevraagd werd voor een solo-expositie in Veenhuizen, kreeg ik steeds meer naamsbekendheid. De uitnodigingen om te exposeren, te schrijven en zelfs lezingen te geven werden steeds talrijker.
Ik vind het lastig om mij ‘fotograaf’ of ‘kunstenaar’ te noemen. Er zijn zo veel creatieve mensen die mooie dingen maken. Ik zie mijzelf meer als een toeschouwer van de maatschappij, waarbij ik oproep tot meer rust, kalmte en begrip, terwijl ik soms ook de kronkels van de huidige tijdgeest vastleg. Hoewel mijn gezondheid nog altijd niet meewerkt, geniet ik als oplettend getuige des te meer. In de natuur, in de stad, tijdens bijeenkomsten.
Ik kijk, voel, en leg vast.
Het liefst laat ik mij inspireren door straatbeelden, oude kerken en de natuur. Mijn blik deel ik graag met jullie.
Eenvoudige beschouwingen van het leven. In beelden, soms ook met woorden erbij. Zachte gedachten. Betekenisvolle beelden. Ik hoop dat ze jullie bevallen.
Lieve groet, Marije De Gans